Maandagochtend gaat ze voor de gezelligheid naar een kookclub. Dus eigenlijk niet om wat te leren. Ze verzamelt al 50 jaar recepten en weetjes over koken. Alle recepten zijn ooit gemaakt en getest en goedgekeurd. Ze begon hiermee toen ze pas getrouwd was en inmiddels zijn er mappen vol met handgeschreven recepten. De mappen liggen rijen dik onderin de kast. Ze weet precies welk recept in welke map zit. Het zijn overgeschreven en uitgeknipte recepten en veel receptenkaarten. Op de receptenkaarten staan vooral taarten en die komen vaak uit Duitsland.

Ze maakte ontelbaar veel taarten en voor verjaardagen is de ijstaart favoriet. Het is een hele bewerkelijke taart met drie eiwit lagen die per laag 3 á 4 uur in de oven droogt. Het met suiker geslagen eiwit (160 gram suiker op drie eiwitten) moet langzaam indrogen, steek daarom een pollepel tussen de deur van de oven dan is de luchtdoorstroom optimaal en de temperatuur blijft laag. Tussen de ingedroogde eiwitlagen komt slagroom en daarbovenop schijven ananas. Dan gaat de taart de vriezer in. Als laatste en ter decoratie komen bevroren slagroomroosjes op de taart. Die roosjes heeft ze op voorraad, af en toe spuit ze tientallen roosjes met een slagroomspuit en vriest die allemaal in. Dat is erg handig, je kan de roosjes lang bewaren.

Ze gebruikt haar oude recepten nog steeds, maar het verzamelen van nieuwe is de laatste jaren echt veel minder. In de tijdschriften of boeken van nu staan allemaal gekke dingen die je niet in huis hebt. Je moet dan iets kopen waarvan je maar één theelepel nodig hebt. Dat is niet te doen.

Tot slot een kleine greep uit haar tips: als je kroketten maakt moet je een lepel olie door de eiwit-met-beschuit doen want dan krijg je een harde knapperige korst. Waar je goed op moet letten bij het koken van witte bonen is dat je geen zout in het kookwater doet. De bonen koken dan kapot. Sinds zij dit weet heeft zij nooit meer kapot gekookte bonen. En zelfgebakken wafels blijven knapperig door bakammonium. In het zuiden waar ze vroeger woonde kon ze dit overal kopen, maar in Deventer verkopen ze dit niet. Althans niet onder die naam, ze heeft ontdekt dat het in Deventer zuiveringszout heet en dat je het bij de apotheek kan kopen.
Ze heeft nu twee trommels vol met knapperige wafels.

Ze maakt tekeningen, plakt met transparant papier werelden over elkaar, schildert met acrylverf, olieverf en meer. Zelden is er maar één techniek gebruikt, zelden staat er slechts één ding in beeld; juist het combineren van verschillende lagen en invalshoeken is haar ding. En dat doet ze heel precies. De oorsprong van dat wat leeft – zoals de cellen in de natuur en het lichaam zit in haar werk.

Ze is als kunstenaar afgestudeerd op de AKI in Enschede en deed daarvoor een paar jaar grafisch ontwerpen aan de kunstacademie in Arnhem. Ook behaalde ze een onderwijs acte. Heel veel mensen leerden van haar de beginselen van technieken en materialen. Eerst in het onderwijs, nu als zelfstandige. In haar atelier zitten op dinsdag en woensdagochtend de cursisten geconcentreerd te werken. Wie een oefenopdracht wil kan daarom vragen en daarbij alle uitleg krijgen, wie zijn eigen gang wil gaan en slechts af en toe advies wil, is ook van harte welkom.
Beginners en gevorderden, iedereen zit naast elkaar en sommigen blijven jaren op les, zes jaar is geen uitzondering. Je boekt bij haar 10 à 12 lessen per blok. Bedrijven of gelegenheidsgroepen willen liever workshops, dat is dan een dag of een middag.

Iedereen kan wat, dat is haar motto en mensen zijn vaak verrast over hun eigen kunnen. Gewoon alle technieken gebruiken en ontdekken wat er zoal kan.
Een goede beginopdracht is werk te maken naar aanleiding van Paul Klee. Deze Duitse kunstenaar is wereldberoemd geworden, maar hij haalde zijn onderwerpen gewoon dicht bij huis. Het is heel navolgbaar wat hij doet en toch wonderschoon. Hij zet een paar lijnen op papier, van rand tot rand of overdwars. Doe dat na en al kijkend naar zijn werk, is er een kleurrijke vlakindeling te maken.

Ze zit straks in de Van Hetenstraat op de eerste verdieping. Ze staat klaar om in Keizerslanden snel aan de slag te kunnen. Alles is ingepakt.

Website www.carlalazaroms.nl

Op het grasveld voor het huis vertelt ze hoe je een paard verzorgd en toont wat je nodig hebt als amazone en ruiter. Toen ze vorig jaar op les zat heeft ze veel spullen gekregen.
Ze heeft een cap en op les heeft ze geleerd dat je die pas mag opzetten als je eerst je hand erin doet.
Om te paardrijden heb je speciale laarzen en handschoenen nodig. En vooral veel borstels, want het borstelen van paarden is heel erg belangrijk. Je kan dit niet met één borstel doen, ze heeft daarom verschillende soorten; een zachte en twee harde. De harde borstel gebruik je eerst en dan de zachte en ook niet te vergeten de manen moet je goed kammen. Daarom heeft ze een echte manenkam. Voor de hoeven is de speciale hoevenkrabber. Je moet de hoeven van een paard altijd goed schoonmaken, want anders kan het niet goed meer lopen. Dan zit je met een mank paard. Dus eerst nauwkeurig de grote stukken er uit halen met de krabber en dan borstel je de rest goed schoon.

De rijzweep gebruikt ze als het paard niet wil lopen. Je geeft hem een klein tikje want je mag een paard nooit hard slaan. Die zweep kun je ook gebruiken tijdens paarden wedstrijden en het meedoen aan zo’n wedstrijd op haar eigen paard is echt haar grote droom.

Ze spaart al haar zakgeld op en gaat ook het geld dat ze voor haar tiende verjaardag krijgt opzij leggen. Ze spaart voor een paard en als ze dat bij elkaar heeft gespaard, dan mag ze weer op les.

De vensterbank van haar kamer staat vol met knuffelpaarden in allerlei vormen en kleuren. Ook spaart ze al haar hele leven plaatjes, boeken en filmpjes van paarden. En het leukste vindt ze de plaatjes van paarden die in een huiskamer staan.

Stel je voor; de ruimte is (meestal) leeg en het is de bedoeling dat hier binnenkort een kunstwerk wordt gemaakt, iets dat ter plekke tentoongesteld kan worden. De kunstenaar kijkt, loopt rond, verkent de ruimte en maakt heel veel foto’s. Thuis gekomen worden die op een computer bekeken. Dan weer terug naar de tentoonstellingsplek en nu blijkt dat de ruimte toch weer anders is geworden; in zijn hoofd - door herinnering en het bekijken van de foto’s – is het allemaal een eigen leven gaan leiden. Hij loopt opnieuw rond in die lege ruimte en zoekt gericht houvast. Dan vallen bouwstructuren op zoals plafond systemen, terugkerende balken, steunpilaren en regelmatige steenpatronen in niet gestucte muren. Wat kan hij eventueel overtekenen in deze tentoonstellingsruimte? Deze kunstenaar tekent graag over. Overtekenen deed hij al als kind en later op de kunstacademie in Arnhem zette hij dat voort.

Soms valt het kwartje langzamer, maar meestal is dat wat hij wil overtekenen na zo’n tweede bezoek eensklaps duidelijk. Het benadrukken van de gekozen lijnen gebeurt met plasticine, paraffine, boetseerklei of PUR-schuim. Een materiaal en een kleur worden uitgekozen. Hij gaat aan de slag en maakt dikke plastische tekenlijnen, alles duidelijk met de hand gedaan dus geen strakke lijn. Maar zo netjes mogelijk en toch wat onregelmatig zoals elk met-de-hand-overgetrokken-origineel. Door de dikke tekenlijnen wordt een muur ineens een groot abstract schilderij en tegelijkertijd blijft het gewoon die bakstenen muur in een gebouw.

Dan lijkt het uit de hand te lopen, in een grote fabriekshal en in een leeg atelier vallen de PUR-schuim lijnen van de muur, staat de nagetekende steunpilaar los naast het origineel en hangt de tekening van het systeemplafond in de ruimte. En dat is juist de bedoeling. Het PUR-schuim is plastisch en kan als tekening een eigen leven leiden… daarvoor het is stevig genoeg. Door de kleuren en de lijnen wordt de tred lichtvoetiger – je loopt anders door zo’n betekende ruimte.

Zou deze kunstenaar ook een tekening kunnen maken van de wijk Keizerslanden? Of is de wijk te groot voor zo’n tekening en is het beter eerst een gebouw voor hem te zoeken?

Website www.ronalddeceuster.nl

“Man bijt hond” toonde afgelopen maart zijn uitvinding: een zelf vermaakte onderbroek met plastuit. Het is een gewone onderbroek waaraan een langwerpig stoffen zakje hangt en waarin hij een wegwerp plaszak plakt. Die plaszakjes zijn voor reizigers gemaakt en gewoon bij de apotheek te koop. Met plakband bevestigt hij de plastic plaszakje zorgvuldig in de stoffen onderbroek zodat het niet kan verschuiven. Om ze te bewaren doet hij een rolletje in de tuit van de plaszak en rolt hij de broek voorzichtig op. Iedere onderbroek wordt in een klein plastic zakje bewaart.

Ieder maand maakt hij er zo’n dertig en is er een paar middagen druk mee. Het idee ontstond in de vakantie, tijdens een busreis naar het buitenland. In de bus zitten 40 a 50 personen en de bus stopte onderweg maar kort zodat hij nauwelijks tijd had om naar de wc te gaan.
Volgende week gaat hij naar Frankrijk en met zijn uitvinding kan hij de hele dag mee doen en je ruikt niets.

Zijn dochter had hem aangemeld bij “Man bijt hond”, en hoopte dat de fabrikant van de plaszak die onderbroek op de markt ging brengen, maar dat lukte (nog) niet. En zelf kan hij het niet. Hij heeft 20 jaar geleden al geprobeerd om een octrooi aan te vragen en dat is heel ingewikkeld. Het was destijds voor een kussen waar koude lucht in wordt geblazen. Hij was veel geld kwijt en het is nooit ontwikkeld. Maar hij slaapt nog steeds op het model dat hij toen heeft gemaakt. In de kamer naast zijn slaapkamer staat een pomp die koude lucht in het kussen blaast zodat er geen huisstofmijten in gaan zitten. Dat werkt; hij slaapt hier al jaren prima op.

Overal in zijn huis hangen zelfgemaakte schilderijen: gekleurde vormen op glas of een voorstelling van Deventer waarin zijn eigen bootje in het water ligt. In zijn kelder staan grote kleurrijke schilderijen, die laat hij nooit zien. Zijn ogen waren een tijd lang niet zo goed meer, maar dat is onlangs geopereerd. Dus misschien gaat hij wel weer aan de slag.

Zie de "Man bijt hond" uitzending: http://www.uitzendinggemist.nl/afleveri ... 1#00:05:38