Kratten vol poppenhoofdjes staan tegen de muur, klusmaterialen liggen uitgestald, om ons heen staan keramische poppen in verschillende stadia van het maakproces. Op een houten tafel legt ze foto's neer van de poppen die haar carrière als ondernemer hebben gevormd. “Goede kunstnijverheid,” noemt ze het zelf: “Geen kunst”. Met die kunstnijverheid leidde ze zo'n veertig jaar een artistiek bedrijf dat wereldwijd opereerde. “Mijn vader was kunstenaar en van hem weet ik dat je altijd kritisch moet zijn op jezelf. Niet tevreden zijn, dat heb ik van hem geërfd.”

Volhardend werkte ze aan een eigen stijl van pierrots en poppetjes. Jarenlang probeerde ze voet aan de grond te krijgen bij een galerie in Parijs. “'Non non', schudde die galeriste dan haar hoofd en deed haar ogen dicht, zo lelijk vond ze ze. Maar ze zei 'je hebt wel iets, wees kritisch op jezelf, werk eraan'. Het vierde jaar vond ze ze goed genoeg. Ik was in de zevende hemel! Later zou ze me vertellen dat het toen eigenlijk nog niet goed was, maar ze het te zielig vond om me weer af te wijzen.”

De kunstnijverheid veranderde langzaam in een fulltime baan en vervolgens in een bedrijf waar ze tientallen mensen in dienst nam. Ze vloog de wereld over, verdiende goed, begon in de mode, van alles. Tot ze op een dag een telefoontje kreeg van de gemeente Harskamp waar haar bedrijf zat. “Ze vroegen 'kunnen we een paar moeilijke loverboymeisjes bij je neerzetten?' Dat deed ik. Ik heb ze een jaar gehad en dat heeft me veel inzichten in de samenleving opgeleverd.”

“Vervolgens wilde de gemeente mannen bij me plaatsen, ex-verslaafden die niet meer konden werken. Ik dacht, dat gepruts van mij, dat is niets voor die mannen. En dus heb ik een houtafdeling opgezet.” Ze pakt een pop met een houten romp, resultaat van die tijd waarna weer andere periodes kwamen, zoals het gieten van keramische poppenhoofdjes. Nieuwe technieken en nieuwe reïntegratietrajecten volgden elkaar op. Na Harskamp kwam Apeldoorn, toen Deventer waar ze met haar dochter een kinderdagverblijf oprichtte: “Hier zijn veel jonge alleenstaande moeders met een uitkering. Ze moeten een traject of opleiding volgen maar hebben geen geld voor kinderopvang. Dus ze zitten totaal klem.” En zo vertelt ze maar door, een spraakwaterval, met duizelingwekkende verhalen, over de vele mensen die bij haar zijn komen werken: “Mensen zijn trots dat ze hier werken, dit is hun zaak. Als je creatief goed voor de mensen bent, is het resultaat tot tien keer beter.”

Het klinkt als een fikse onderneming maar voor haar is dit “best kalm”, zoals ze zelf zegt. Ze heeft al ideeën voor nieuwe beelden, die ze helemaal zelf wil gaan maken. “Ik heb zo lang zo veel gedaan, internationale productie, daar heb ik geen zin meer in. Dat mag toch wel hè intussen, ik ben ook al zeventig. Maar het samenwerken met groepen mensen, dat blijf ik wel doen.”