
“Ik kan niks anders”, zegt ze direct als uitleg. En dan bedoelt ze dat ze geen kunstenaar is die er bij fotografeert of een middenstander die af en toe een foto maakt in de studio achter de toonbank. Nee, zij is alleen maar fotograaf. Wat een eenvoudige beschrijving lijkt, blijkt veelomvattend.
Als tiener ging ze er helemaal voor; bandjes fotograferen, beetje stoere fotografie, Anton Corbijn als het grote voorbeeld. Ze leerde het vak op de AKI en portretteren stond haar toen juist tegen, ze studeerde af zonder portret.
In atelierpand Rollercate was het schilder Hans Bosman die haar vroeg om samen te werken aan een project en ja je raad het al: hij vroeg haar portretten te maken. Dat deed ze toch weer graag, wat op haar pad komt daagt haar uit en dat is soms letterlijk iets waar ze over struikelt. Zo fotografeerde ze enkele jaren geleden een gele skelter achtergelaten op een asfaltveldje in Het Rode Dorp. De gele skelter leek geen eigenaar te hebben en dook her en der op in de wijk. Anno 2012 roept de foto herinneringen op aan toen en aan “bezit”. Dat was een aanleiding om met mensen naar hun verzamelde voorwerpen met herinneringen te kijken. In het nu lopende project “Het Rode Dorp Verzamelt” worden portretten en verhalen in beeld gebracht.
Het terloopse er even uitlichten is vaak al genoeg. Elke dag maakt ze een foto, staat stil bij wat opvalt, fotografeert dat met de smart-phone en zet het op facebook. Fotografie blijkt in staat door de tijd en de hoeveelheid en de herhaling van de opnames een deel van ons collectieve geheugen te zijn. Zo heeft iedereen wel een vergelijkbare jeugdfoto; met je broer of zus op de schoolfoto recht in de camera kijkend. Of - ze griezelt even - iets verplichts doen op een schoolfoto. Ken je dat? Net doen alsof je speelt op aanwijzingen van een fotograaf. Je hebt dan bijvoorbeeld allemaal op diezelfde knuffelleeuw gezeten bij de schoolfotograaf en die leeuw gaat de volgende dag naar een andere school. Zou het niet aardig zijn die foto’s eens op een rij te leggen?
Ook foto’s van anderen en gemaakt door anderen boeien haar mateloos. Een wapenfeit is dat ze tien jaar terug, pas toen het technisch mogelijk bleek om op het internet grotere hoeveelheden foto’s te verzamelen, de website www.timetales.com opzette. Het is een online verzameling van gevonden foto’s van overal ter wereld. Een destijds spraakmakend idee bedacht met collega Dick Dijkman. De spelregels zijn simpel; je moet de foto bij toeval gevonden hebben en je mag niet weten wie erop staat en van wie de foto is. Ze kreeg reacties van over de hele wereld, heel veel uit America, maar ook uit Rusland en Israël.
Ze pakt een doos en we bekijken haar bewaarde en gevonden foto’s. Het gaat van vliegtuig tot kerstboom, van mislukte pasfoto tot trouwfoto. Samen naar deze foto’s kijken is een avontuur zowel op de website als zittend naast deze fotograaf. De anonieme wereld wordt persoonlijk door er enkele details uit te lichten.

Website Buurtbeelden.
www.schoolidylle.nl