Na een goede start op de Koninklijke Academie in Den Haag, is ze overgestapt naar de AKI. Twee uitersten in hun opvattingen over schilderkunst weet ze. Inmiddels geeft ze zelf schilderles op de AKI en werkt in Deventer in een groot atelier dat ruikt naar olieverf. Er hangt een indrukwekkend groot doek: ruim zes meter lang en meer dan menshoog. Het is voor een speciale tentoonstelling en moet af. Er is weinig tijd voor pauzes. Maar in de middagpauze is er even tijd. Ze vertelt over haar werk en bladert gericht door boeken met ingeplakte foto’s die mooi worden gecombineerd met de documentatiefoto’s van de gemaakte schilderijen.
Ze heeft ooit serieus overwogen om reportage fotograaf te worden maar dat viel snel af toen ze die leefwijze zag en ook omdat ze echt voor het schilderen was gevallen. En schilderen moet over verf gaan. Bij haar zal je nooit een nageschilderde foto aantreffen.
"Fotografie is een momentopname terwijl het schilderij een geschiedenis van schilders-momenten omvat."

“Vanuit de chaos de chaos aangaan”, zegt ze cryptisch en dat vergt uitleg. Hoe gaat ze te werk? Wat doet ze in het atelier? “Ik kom binnen met een vol hoofd en maak dan eerst twee of drie tekeningen. Gedachten die ik niet kan tekenen, schrijf ik op.” Ze toont zo’n tekst: Dag Ego. Je denkt slim te zijn door steeds in mijn schilderijen op te duiken. Je wilt gezien worden.

Na dit leeg maken van het volle hoofd gaat ze saxofoon spelen. Vorig jaar is ze daar mee begonnen. Ook om even te bewegen. Dan begint het schilderen; ze kijkt naar de doeken waar ze aan werkt. Vaak aan een aantal doeken tegelijkertijd. Die zijn dan na een paar maanden samen-af. Ze weet niet wat het wordt, ziet iets en reageert erop, laat de verf spreken, de voorstellingen komen uit de verf en uit haar hoofd. Lijn, vlak, richting, ordenen, niet teveel ordenen, pasteus, transparant, het hele arsenaal zit erin. De doeken die tegelijkertijd ontstaan “horen bij elkaar” wat niet wil zeggen dat ze op elkaar lijken. Juist het contrast en de grote variatie aan verfbehandeling en kleurgebruik is haar eigen. “Het is een leerproces. Het almaar leren is een doel, het is nooit klaar. Elk schilderij verwijst weer naar een ander”. De mensfiguren in haar schilderijen kent ze uit haar directe omgeving, de bestaande wereld, wat niet wil zeggen dat ze altijd goed te herkennen zijn. De verbeelding klopt en de verfstreek, dat is de hoofdzaak. Het zijn levendige schilderijen die de chaos temmen zonder er de vinger op te willen leggen.

Website www.jokevanvliet.nl