Voor een jongentje maakte zij een taart in de vorm van een brandweerauto en voor een meisje een pop waarvan de jurk is gemaakt van taart. Taarten in de vorm van een parfumfles, een handtas, en zelfs een schoenendoos met twee losstaande schoenen, dat alles maakte zij van taartdeeg.

De taartbodem die in de kamer staat is gisteren voorgebakken en gemaakt volgens haar standaard recept; 150 gram suiker, 125 gram bloem, 125 gram maïzena en 5 eieren. Ze bakt dat deeg zoals een cake. Als de taart bruin en droog is moet ie uit de oven. De basis van veel taarten is hetzelfde en de productie vergt minstens twee dagen. Op de eerste dag de bodem bakken en op de andere dag of soms zelfs dagenlang de taart decoreren.

Eerst steek ze recht boven elkaar twee prikkers in de zijkant van de taartbodem die op groot een stuk doorzichtig papier ligt. Onder dat papier ligt een zilverkleurig stevige stuk karton. Tussen de prikkers snijd ze de taart open zo weet ze precies hoe de taart later weer op elkaar moet worden gezet. Op iedere helft van de taart wordt wat Amaretto gegoten en op de onderlaag een vulling van aardbeien.

Daarna legt ze voorzichtig de helften weer op elkaar en bestrijkt de hele taart met cream.
Normaal spuit ze de taart dan op met kleine vormpjes die weer een dag moeten drogen, nu wordt de taart bedekt met een laag grove kokos die met suiker is vermengd. Dan scheurt ze voorzichtig langs de rand van de taart het papier af. Hierdoor wordt het onderliggende zilverkleurige karton zichtbaar, dat was bedekt en is dus nog mooi schoon. Tot slot wordt de taart gedecoreerd met fondantvlinders. Klaar!

Deze taart heeft een traditionele vorm, maar alles kan, ze heeft dozen vol taartvormen en spuitzakken in alle vormen en maten. Gekocht en geërfd. Haar moeder bakte veel taarten en als jong meisje moest ze toekijken hoe ze werden gemaakt. Daar leer je van. Toen ze tiener was had ze er niet altijd zin in, maar nu niet ziet ze het als een mooi geschenk.

Op de salontafel ligt een dikke multomap met foto’s, het zijn taarten die ze de afgelopen tien jaar heeft gemaakt; verjaardagstaarten, huwelijkstaarten, geboorte taarten, taarten voor de communie of... Iedere taart wordt speciaal voor een persoon of gelegenheid gemaakt. Geen taart is hetzelfde.

Waarom ze ooit is begonnen met keramiek? Simpel, het trok haar om iets direct te kunnen maken en bij keramiek komt het werk letterlijk uit je handen. Achteraf bekeken duurde het zeker vijf jaar voordat ze het draaien in de vingers kreeg, toch was de eerste keer achter de draaischijf al bemoedigend. “Dat kan ik leren”, dacht ze.
Tijdens de driejarige opleiding in Gouda deed ze een stage bij een productie bedrijf, daar maakte ze “vlieguren”. Als je er eenmaal in zit dan komen er tien bekers per uur uit je handen. Soms is dat mooi zo’n bestelling van iets bekends; je kneedt wat klei tot een soepele massa, doet water in het emmertje naast de draaischijf en dan draaien maar. Ja op een elektrische schijf gelukkig - uren trappen zou wat veel worden.
Draaien, bakken en glazuren, voordat je echt wat kan, dat duurt bij elkaar zo’n vijftien jaar, dat beamen ook andere keramisten. Ze ging pas les geven toen ze het meeste onder de knie had. Kleine groepjes werken in een aparte klei en glazuur ruimte. Want met glazuur moet je geconcentreerd en voorzichtig zijn. Dichtbij de glazuren staat de bakoven. Een stofvrije en soms warme ruimte. Het kneden en draaien gebeurt daarom in het kleiatelier.

Er hangt een reisverslag aan de wand. Vierkante borden, een roodstenen ondergrond met daarop een voorstelling gemaakt met klei slib die mooi verkleurt als je het bakt. Engobe heet die techniek. En gebakken droge klei blijkt goed de sfeer te pakken van de woestijnreis die ze maakte. Alles gaat straks van de wand, het gebouw waar ze al veertien jaar werkt is bekend terrein, want het is het oude schoolgebouw waar ze ooit milieukunde studeerde. Toch kijkt ze uit naar de verhuizing, in de Van Hetenstraat zit ze straks op de begane grond met een deur naar buiten. In gedachten ziet ze zich al op een zwoele zomeravond daar buiten te staan werken – met de klei-bok op het atelierterras.

Website www.atelierbrandstof.nl

We waren op tv, met handen en Tuindorp Treinhuys. Kijk naar het filmpje.

Er staan twee vrouwen, ze lijken op klassieke stenen beelden maar zijn gemaakt van een staalframe bekleed met kunststof emulsie. Ze zijn niet zwaar en drapeerden een doek over het haar. De beelden zijn gebroken wit met grijszweem. We kijken mee over hun schouder en zien een landschap. Het is een fotografisch drieluik, de middelste foto wat groter dan de beide zijden. De foto lijkt een dubbeldruk van meerdere negatieven over elkaar heen, zoals je dat vroeger in de doka kon doen. Maar dichterbij gekomen zie je dat dat niet klopt. Het is een op de computer meermaals bewerkte digitale foto. De wolken wijken naar het centrum, of ligt dat aan het achterliggende zonlicht? Het “losjes gestucte oppervlak” van de beelden blijkt gefotografeerd en in de landschapsfoto verwerkt. De huid van de vrouwen wordt onderdeel van het landschap. Hier blijkt een zeer kundige Photo-Shopper aan het werk.

Het is een dubbeltalent; een beeldhouwer en fotograaf. Ze leerde beeldhouwen in Polen en geeft daar al ruim tien jaar les in. Daarnaast gaat ze sinds 2010 twee keer in de maand naar Amsterdam. Ze doet het tweede jaar van de Fotoacademie Amsterdam en moet nog een paar jaar, maar denkt nu al over een vervolgopleiding. In een opleiding leer je sneller, weet ze.

Het materiaal waar ze graag mee werkt is niet altijd het lichtste, toch probeert ze alles binnen de zelf-te-tillen grens te houden. Veel is demontabel en de stalen en stenen beelden zijn kleiner dan de twee vrouwen. Het meeste werk in het atelier is abstract. Of er straks op de Van Hetenstraat meer figuratief werk bij komt? Afwachten…

Zie de Fotogramprijs 2012: http://www.fotogram.nl/fotogram2012catb.asp

Maandagochtend gaat ze voor de gezelligheid naar een kookclub. Dus eigenlijk niet om wat te leren. Ze verzamelt al 50 jaar recepten en weetjes over koken. Alle recepten zijn ooit gemaakt en getest en goedgekeurd. Ze begon hiermee toen ze pas getrouwd was en inmiddels zijn er mappen vol met handgeschreven recepten. De mappen liggen rijen dik onderin de kast. Ze weet precies welk recept in welke map zit. Het zijn overgeschreven en uitgeknipte recepten en veel receptenkaarten. Op de receptenkaarten staan vooral taarten en die komen vaak uit Duitsland.

Ze maakte ontelbaar veel taarten en voor verjaardagen is de ijstaart favoriet. Het is een hele bewerkelijke taart met drie eiwit lagen die per laag 3 á 4 uur in de oven droogt. Het met suiker geslagen eiwit (160 gram suiker op drie eiwitten) moet langzaam indrogen, steek daarom een pollepel tussen de deur van de oven dan is de luchtdoorstroom optimaal en de temperatuur blijft laag. Tussen de ingedroogde eiwitlagen komt slagroom en daarbovenop schijven ananas. Dan gaat de taart de vriezer in. Als laatste en ter decoratie komen bevroren slagroomroosjes op de taart. Die roosjes heeft ze op voorraad, af en toe spuit ze tientallen roosjes met een slagroomspuit en vriest die allemaal in. Dat is erg handig, je kan de roosjes lang bewaren.

Ze gebruikt haar oude recepten nog steeds, maar het verzamelen van nieuwe is de laatste jaren echt veel minder. In de tijdschriften of boeken van nu staan allemaal gekke dingen die je niet in huis hebt. Je moet dan iets kopen waarvan je maar één theelepel nodig hebt. Dat is niet te doen.

Tot slot een kleine greep uit haar tips: als je kroketten maakt moet je een lepel olie door de eiwit-met-beschuit doen want dan krijg je een harde knapperige korst. Waar je goed op moet letten bij het koken van witte bonen is dat je geen zout in het kookwater doet. De bonen koken dan kapot. Sinds zij dit weet heeft zij nooit meer kapot gekookte bonen. En zelfgebakken wafels blijven knapperig door bakammonium. In het zuiden waar ze vroeger woonde kon ze dit overal kopen, maar in Deventer verkopen ze dit niet. Althans niet onder die naam, ze heeft ontdekt dat het in Deventer zuiveringszout heet en dat je het bij de apotheek kan kopen.
Ze heeft nu twee trommels vol met knapperige wafels.