Stel je voor; de ruimte is (meestal) leeg en het is de bedoeling dat hier binnenkort een kunstwerk wordt gemaakt, iets dat ter plekke tentoongesteld kan worden. De kunstenaar kijkt, loopt rond, verkent de ruimte en maakt heel veel foto’s. Thuis gekomen worden die op een computer bekeken. Dan weer terug naar de tentoonstellingsplek en nu blijkt dat de ruimte toch weer anders is geworden; in zijn hoofd - door herinnering en het bekijken van de foto’s – is het allemaal een eigen leven gaan leiden. Hij loopt opnieuw rond in die lege ruimte en zoekt gericht houvast. Dan vallen bouwstructuren op zoals plafond systemen, terugkerende balken, steunpilaren en regelmatige steenpatronen in niet gestucte muren. Wat kan hij eventueel overtekenen in deze tentoonstellingsruimte? Deze kunstenaar tekent graag over. Overtekenen deed hij al als kind en later op de kunstacademie in Arnhem zette hij dat voort.

Soms valt het kwartje langzamer, maar meestal is dat wat hij wil overtekenen na zo’n tweede bezoek eensklaps duidelijk. Het benadrukken van de gekozen lijnen gebeurt met plasticine, paraffine, boetseerklei of PUR-schuim. Een materiaal en een kleur worden uitgekozen. Hij gaat aan de slag en maakt dikke plastische tekenlijnen, alles duidelijk met de hand gedaan dus geen strakke lijn. Maar zo netjes mogelijk en toch wat onregelmatig zoals elk met-de-hand-overgetrokken-origineel. Door de dikke tekenlijnen wordt een muur ineens een groot abstract schilderij en tegelijkertijd blijft het gewoon die bakstenen muur in een gebouw.

Dan lijkt het uit de hand te lopen, in een grote fabriekshal en in een leeg atelier vallen de PUR-schuim lijnen van de muur, staat de nagetekende steunpilaar los naast het origineel en hangt de tekening van het systeemplafond in de ruimte. En dat is juist de bedoeling. Het PUR-schuim is plastisch en kan als tekening een eigen leven leiden… daarvoor het is stevig genoeg. Door de kleuren en de lijnen wordt de tred lichtvoetiger – je loopt anders door zo’n betekende ruimte.

Zou deze kunstenaar ook een tekening kunnen maken van de wijk Keizerslanden? Of is de wijk te groot voor zo’n tekening en is het beter eerst een gebouw voor hem te zoeken?

Website www.ronalddeceuster.nl

“Man bijt hond” toonde afgelopen maart zijn uitvinding: een zelf vermaakte onderbroek met plastuit. Het is een gewone onderbroek waaraan een langwerpig stoffen zakje hangt en waarin hij een wegwerp plaszak plakt. Die plaszakjes zijn voor reizigers gemaakt en gewoon bij de apotheek te koop. Met plakband bevestigt hij de plastic plaszakje zorgvuldig in de stoffen onderbroek zodat het niet kan verschuiven. Om ze te bewaren doet hij een rolletje in de tuit van de plaszak en rolt hij de broek voorzichtig op. Iedere onderbroek wordt in een klein plastic zakje bewaart.

Ieder maand maakt hij er zo’n dertig en is er een paar middagen druk mee. Het idee ontstond in de vakantie, tijdens een busreis naar het buitenland. In de bus zitten 40 a 50 personen en de bus stopte onderweg maar kort zodat hij nauwelijks tijd had om naar de wc te gaan.
Volgende week gaat hij naar Frankrijk en met zijn uitvinding kan hij de hele dag mee doen en je ruikt niets.

Zijn dochter had hem aangemeld bij “Man bijt hond”, en hoopte dat de fabrikant van de plaszak die onderbroek op de markt ging brengen, maar dat lukte (nog) niet. En zelf kan hij het niet. Hij heeft 20 jaar geleden al geprobeerd om een octrooi aan te vragen en dat is heel ingewikkeld. Het was destijds voor een kussen waar koude lucht in wordt geblazen. Hij was veel geld kwijt en het is nooit ontwikkeld. Maar hij slaapt nog steeds op het model dat hij toen heeft gemaakt. In de kamer naast zijn slaapkamer staat een pomp die koude lucht in het kussen blaast zodat er geen huisstofmijten in gaan zitten. Dat werkt; hij slaapt hier al jaren prima op.

Overal in zijn huis hangen zelfgemaakte schilderijen: gekleurde vormen op glas of een voorstelling van Deventer waarin zijn eigen bootje in het water ligt. In zijn kelder staan grote kleurrijke schilderijen, die laat hij nooit zien. Zijn ogen waren een tijd lang niet zo goed meer, maar dat is onlangs geopereerd. Dus misschien gaat hij wel weer aan de slag.

Zie de "Man bijt hond" uitzending: http://www.uitzendinggemist.nl/afleveri ... 1#00:05:38

Deventer was voor deze kunstenaar - na een verblijf in Londen - de plaats van haar keuze. Goede herinneringen aan de middelbareschooltijd gaven de doorslag. Ze deed haar kunstopleiding in Enschede en is op dit moment vanwege het project “Schatgraven in Emmermeer” veel in Emmen. Met Turkije heeft ze een speciale band. Dat kwam ook in Deventer van pas waar ze in 2006 een kunstproject in de Rivierenwijk organiseerde. Het stedelijk landschap staat momenteel centraal in zowel de schilderijen, collages en tekeningen als in de buurtkunstprojecten.

Bij al het werk is het proces net zo belangrijk als het eindproduct. Ze vergelijkt het maken van een schilderij met het werken met mensen in de wijk. Het proces lijkt op elkaar. Eerst verzamel je allerlei informatie en dan komt het langzaam bij elkaar – het is een traag gesprek met verschillende mensen of een dialoog met het materiaal. Gedachten gaan snel, ideeën flitsen door het hoofd, maar iets met je handen realiseren voegt wat toe. Er komen altijd onverwachte zijwegen, waardevolle correcties en nieuwe mogelijkheden naar voren. Kunst nodigt je uit om de gedachten te vertragen. Wat gebeurt er allemaal tijdens het maken? Daar echt naar “luisteren” is waardevol.

Ze beschrijft hoe ze tijdens het maken van een schilderij het onverwachte gewoon laat gebeuren of juist resoluut ingrijpt. Dat klinkt als tuinieren en inderdaad dat is een liefhebberij. In de Van Hetenstraat koos ze daarom voor een atelier op de begane grond, met een deur naar buiten.

Website www.lieskortenhorst.nl

Hij is documentair fotograaf, maar geen ver weg fotograaf.
Onderwerpen als priesters in een verzorgingshuis, mannelijke prostituees
met barok-behang en allerhande tractoren werkzaam op het boerenland, dat alles kwam op zijn pad.

Hij studeerde aan de HKU – een kunstacademie in Utrecht waar hij nu docent is. Destijds moest hij als student op een gegeven moment kiezen tussen fotografie en film. Hij koos voor fotografie, want dat kun je alleen doen.
Dat wil zeggen de fotograaf komt alleen, maar het gaat hem vooral over die ander. Het verhaal van de persoon voor de camera moet spreken. En met het maken van series diep je het thema goed uit en trekt de mensen er in.
Zijn series vertellen over aanvankelijk onbekende werelden. “Ik wil de wereld groter maken”. Door het vastleggen van de taferelen en het tonen van de foto’s wordt onze en zijn wereld groter.

Er hangen contactafdrukken op het prikbord. “Nieuwe Vaders” daar werkt hij nu aan. Het zijn opnames van mannen die voor de eerste keer vader zijn geworden. Ze hebben hun baby op schoot. Het is een beeld dat direct doet denken aan alle madonna’s met kind die we kennen, toch is het overduidelijk een hedendaags portret.
Hij komt bij de vaders thuis en zoekt daar een plek waar licht en achtergrond past bij de sfeer van de beoogde opname. Het statief wordt geplaatst en er komt een grote technische camera uit de koffer. Dan gaat de vader op een stoel zitten en neemt zijn baby op schoot. De vader poseert en ja, de moeder moet weg, want dat werkt echt veel rustiger. Het is altijd even afwachten of de baby goed poseert. De fotograaf verdwijnt onder een zwarte doek. Hij maakt de foto en de nieuwe vader met kind zitten enkele seconden stil. De geportretteerden kijken niemand in de ogen. Het is een geconcentreerd gebeuren en juist dat brengt een sfeer in de portretten die bevalt.

Website www.robphilip.com

Zeven jaar geleden deed ze een cursus quilten en sindsdien maakt ze quilts. Kleurige kleden, kussenslopen, doosjes, pannenlappen en nog veel meer. Op dit moment maakt ze een tas. Ze gebruikt meestal standaard voorbeeldpatronen en maakt af en toe eigen ontwerpen. De stoffen zoekt ze zorgvuldig bij elkaar. Het zijn fleurige stoffen, want donkere kleuren en zwart vindt ze niet mooi.

Meestal gebruikt ze de traditionele quilt techniek waarbij de stof over een vormpje gespannen wordt en alle lapjes heel precies aan elkaar worden genaaid. De vormpjes worden er aan de achterkant uit gehaald en tot slot moet alles nog worden door gepit. De vormen die je nodig heb sneed ze vroeger zelf, ook voor andere mensen die er om vroegen. Nu doet ze dit bijna niet meer, want je hebt er erg veel kracht voor nodig en je kan ook vormpjes kopen.

Aan de wanden in haar huis hangen quilts die ze op de cursus heeft gemaakt. Ze experimenteert met technieken en materialen. Op een paar werken is een kunststoflaag aangebracht die door warmte krimpt, waardoor gaten ontstaan. Ze varieerde op de traditionele quilt techniek door de naden naar voren om te slaan en ze dan vast te naaien.
Een paar werken zijn op tentoonstellingen in Deventer te zien geweest.

De proeflapjes en oefenlapjes die ze maakte zijn deels verwerkt in kussens, kleedjes of doosjes, maar veel kan ze nog niet gebruiken. Ze bewaart ze voor de toekomst. Een af product geeft ze soms weg, maar het meeste houdt ze zelf; het is moeilijk om er afstand van te doen.

Het is een hobby die veel tijd vraagt. Vorig jaar heeft ze in de hobbyruimte beneden in de flat met een paar mensen een quilt-doosje gemaakt. Met wisselend succes want je moet er erg veel geduld voor hebben en dat hebben veel mensen niet.